చాలాకాలం క్రితం, ఒకానొక దీవిలో సంతోషం, విచారం, జ్ఞానం వంటి అనుభూతులతో పాటు ప్రేమ కూడా కలిసి జీవిస్తుండేవి. ఒకరోజు ఈ దీవి మునిగిపోనుందని వార్త వచ్చింది. అంతే, అందరూ ఎవరి పాటికి వారు పడవలు సిద్ధం చేసుకుని దీవినుంచి వెళ్లిపోయారు. కాని ప్రేమ ఒక్కటే దీవిలో మిగిలిపోయింది.
దీవిలో ప్రేమ ఒంటరిగా ఉండిపోయింది. చిట్టచివరి క్షణం వరకూ వేచి చూడాలని అది నిశ్చయించుకుంది.
దీవి పూర్తిగా మునిగిపోతున్న క్షణాల్లో ప్రేమ ఎవరినైనా సహాయాన్ని అడగాలని అనుకుంది.
అంతలో సంపద ఎదురుగుండా పెద్ద బోటులో ప్రేమను దాటి పోనారంభించింది.
భాగ్యం, భాగ్యం నన్ను కూడా నీతో తీసుకునిపోవా? అడిగింది ప్రేమ
'లేదు లేదు నా బోటులో చాలా బంగారం, వెండి ఉన్నాయి, నీకు ఏమాత్రం చోటు లేదు' అని చెప్పి ముందుకు పోయింది భాగ్యం,
దిగులుపడిపోయింది ప్రేమ. ఎదురుగా పెద్ద బోటులో సంతోషం పోతుండగా నిలేసింది. సంతోషమా నీతో నన్నూ తీసుకుపోవా అంటూ ఆశగా అడిగింది.
లేదు మిత్రమా నువ్వు చాలా తడిగా ఉన్నావు.. నా బోటు దెబ్బతినిపోతుంది అని కొట్టి పారేసింది.
మరి కాస్సేపటికి విచారం కూడా ప్రేమకు దగ్గరయింది. విచారాన్ని కూడా అదేవిధంగా సాయం అడిగింది ప్రేమ.
క్షమించు మిత్రమా నేను చాలా విచారంగా ఉన్నాను. అందుకనే ఒంటరిగా పోవాలనుకుంటున్నాను అని చెప్పి విచారం బోటులో వెళ్లిపోయింది.
సంతోషం కూడా ప్రేమను దాటిపోయింది. అయితే అది ఎంత సంతోషంగా ఉందంటే ప్రేమ తనను పిలిచినప్పుడు అది కనీసం వినిపించుకోలేదు.
ఉన్నట్లుండి ఒక స్వరం వినిపించింది. "ప్రేమా.. రా, నిన్ను నేను తీసుకుపోతాను" అంటూ ముసలితనం ప్రేమను పిలిచింది. పట్టలేని సంతోషంతో ప్రేమ మనం ఎక్కడికి పోతున్నామని కూడా అడగలేదు.
పోగా పోగా.. వారు భూమిని చేరారు. ముసలితనం తన దారిన తాను పోయింది.
ప్రేమ అక్కడే ఉన్న జ్ఞానాన్ని అడిగింది. 'నాకు ఎవరు సహాయం చేశారు'?
"కాలమే నీకు సహాయం చేసింది" అని చెప్పింది జ్ఞానం.
"కాలమా? నాకెందుకు సహాయం చేసింది" అనడిగింది ప్రేమ.
జ్ఞానం నవ్వి ఇలా జవాబిచ్చింది. "ప్రేమ ఎంత అమూల్యమైందో కాలానికి మాత్రమే తెలుసు మరి"
